Leczenie Laparotomia

Laparotomia ( z greki lapara- brzuch; tome- cięcie) to termin medyczny określający operacyjne otwarcie jamy brzusznej, polegający na przecięciu skóry, mięśni, otrzewnej umożliwiający eksplorację wnętrza jamy brzusznej. Zwykle jest stosowana jako pierwszy etap operacji chirurgicznej, ale może być stosowana również w celach diagnostycznych i nosi wówczas nazwę laparotomii zwiadowczej (łac. laparotomia explorativa). W zależności od planowanej operacji, nacięcie powłok skórnych dokonuje się w miejscach umożliwiających dostęp do operowanego narządu. Najczęściej używa się cięcia pośrodkowego górnego ( od wyrostka mieczykowatego mostka do pępka) lub dolnego (od pępka do spojenia łonowego) czy też jednego cięcia obejmującego oba wymienione. Cięcie to daje najlepszy wgląd w jamę brzuszną bez względu na lokalizację zmiany ektopowego endometrium. W przypadku znanej lokalizacji zmiany chorobowej stosuje się cięcia przezprostne (poprzez mięśnie proste brzucha) prawe i lewe, przyprostne (bocznie od torebek mięśni prostych) prawe i lewe; a także cięcia poprzeczne (Kochera- pod łukami żebrowymi) czy Pfanensteila (powyżej spojenia łonowego).

W sytuacjach szczególnych, cięcia można przedłużać uzyskując kompilację wymienionych wyżej. Blizna powstająca po laparotomii jest uznawana za miejsce osłabionego oporu (łac. locus minoris resistentiae) i stanowi potencjalne wrota przepukliny pooperacyjnej. Ocenia się, że taka przepuklina powstaje w 2-10% przypadków po laparotomii. Sposób zamknięcia powłok uniemożliwiający powstawanie przepukliny pooperacyjnej jest nadal przedmiotem licznych badań. Takie okoliczności jak zakażenie rany, żółtaczka, choroba nowotworowa, sterydoterapia, otyłość, choroby obturacyjne płuc czy palenie papierosów są uważane powszechnie za czynniki sprzyjające powstawaniu przepuklin po laparotomiach.

W ostatnim czasie coraz częściej zamiast laparotomii diagnostycznej (zwiadowczej) stosuje się laparoskopię zwiadowczą (łac. laproscopia explorativa). Metoda ta pomimo pewnych ograniczeń uważana jest za mniej inwazyjną od laparotomii, a dająca podobne informacje o stanie zaawansowania choroby. Jej połączenie z nowoczesnymi narzędziami diagnostyki obrazowej (NMR, USG) prawie zawsze daje pełną odpowiedź na pytanie, co do charakteru i zaawansowania zmian ektopowego endometrium.

Bywa, że w przypadku niektórych pacjentek z endometriozą, najczęściej przy zaawansowanej chorobie, po wstępnych badaniach palpacyjnych i obrazowych, laparotomia jest lepszym (bo istnieje duże prawdopodobieństwo usunięcia wszystkich zmian ektopowych) i bezpieczniejszym (operator widzi dokładnie pełny obraz jamy brzusznej)  sposobem usuwania zmian chorobowych.

(Źródło: http://pl.wikipedia.org/)